Bir yerlerde umudun varlığını hissetmekteyim.
Ne vakit bu müziği dinlesem içimdeki kuşlar uçuşur gider,
Kanatlarım olur notalar
Tamda kırılan kanatlarımın yerinde durur.
Uçmak isterim sonra gökyüzü, bulutlar ve görülmemiş her şeyler…
Zira yeryüzünde görülecek hiçbir şey kalmadı,
ve birileri, yüzüne bakmaya değecek…
Başkaca dünyalara kanat açmak, başkaca şeyleri anımsamak..
Yorgun bir ruh, hissiyatını kaybetmiş bir hüvviyyetle ancak böyle yaşanır diyor insan,
Ancak böyle buralarda, şuralarda dalıp dalıp gider, hayaller kurar.
Umulmadık hayaller hemde.
Hem başkaca nasıl yaşanırdı ki ?
Nasıl nefes alınır ve nefes almaya değer bulunur..
Füruğ Ferruhzâd sesleniyor şimdi bana
“ben ağaçların soyundanım,
ve bu "bayat" havayı solumak kederlendiriyor beni,
ölen bir kuş, uçuşu unutmamayı öğütledi bana”
Bu günlerde bir tuhaf oldum sanıyorum ki okuduğum eserler tahayyül sınırlarımı zorluyor, bambaşkaca alemlere intikal etmem gerektiğini bana anımsatıyor .
bu gün ikindi vakti güneş batmaya yaklaşırken, pencereme yansıyan güneş hûzmesinin alnımda oluşturduğu zuhûrâtı düşleyip bir yandanda sayfalarının yıpranmışlığını hissede hissede okuduğum
“Hüccetu’l-la hi’l-Bâliğa'da” ki şu bab’da Şah Veliyyullah’a kulak veriyorum..
“Bil ki, birçok hadîslere göre varlık içinde maddi olmayan bir âlem vardır.
Orada ma'nâlar, sıfat bakımından kendine münâsip sûretlerle bir misâle girer.
Eşya, yeryüzünde vücûd bulmadan evvel orada tahakkuk eder.
Eşya vücûd bulunca birer ma'nâ ile hüvviyyet kazanır. Alimlerin çoğusuna göre, cisimsiz tanınan bir çok eşya bir yerden bir yere intikal eder. Bir yerden bir yere iner de onları herkes görmez.”
Bu kitaplar insanı bambaşka alemlere götürüyor,
Hem de bir gün geri getirmeyiverse, can-û gönülden “kalayım elbet burada” dedirtecek yerlere…
ve yeniden gözlerimi kapatıp şu dünyanın debdebelerine rağmen fısıldıyorum kendi kulağıma
“kuş ölür, sen uçuşu hatırla”
"Alıntı"
Kaynak: Bilinmiyor